Bigipan en vol speed naar Apoera

Vanochtend ontwaken we in Nickerie. Niet echt heel prettig geslapen. De airco doet het niet goed waardoor ik het soms heel warm, soms heel koud had. Maar toch wel wat uurtjes kunnen maken. Na ontbijt van taai wit broodje met kaas hebben we nog wat tijd. Omdat we gister het dorpje al hebben gezien blijven we met z'n vieren in de loby achter. We krijgen genoeg aanspraak; bijzondere Surinaamse man en motor rijder uit Botswana die al ruim 2 jaar onderweg was. Rond half 11 gaan we op weg. Aangezien het Hindoestaans nieuwjaar is, is de rijstfabriek gesloten. Als alternatief gaan we naar de Zeedijk. Een dijk die door de Nederlandsers is gebouwd om het rijstland te beschermen. Onderweg spotten we een moerasarend. We zien een kleine 'gedoog' oversteek naar Guyana en een Hindoestaanse tempel. Daar zijn ze voorbereidingen aan het treffen voor het grote feest. Iets verder op op de dijk zijn twee mannen een brandstapel aan het bouwen voor een crematie over 2 dagen. Met veel precisie bouwen ze de stapel van speciaal hout op. Daarna rijden we terug naar Nickerie, waar we meloen kopen en terug gaan naar ons hotel. Daar krijgen we een Surinaamse gado gado; lekker veel groenten. De Surinaamse keuken heeft veel invloeden, net als de bevoling van dit land. Javaans (Saoto en gadogado), Creools (pom), Hindoestaans (roti) en Chinees; de smikkelen van vanalles. Daarna gaan we in de bus en opweg naar Bigipan. Na een half uurtje rijden komen we aan bij onze boten. We steken de Nickerie rivier over en na een klein helling stappen we over op 3 kleine bootjes. Dan gaan we door het moeras. In eerste instantie ziet het er een beetje uit als Matapica maar uiteindelijk veranderd het. Er komen iets meer open plekken, veel kale bomen en vooral veel dieren. Na klein kwartiertje zien we paar klein doodkopsaapjes in de bomen. Geweldig! Er zijn prachtige open stukken met dode bomen en we zien heel veel vogels. Moerasbuizerd, visarenden, snip, Amerikaanse ijsvogel, Amerikaanse witte reiger, witte reigers, zwarte Annies, de gestreepte helmspecht en de rode ibis. Die laatste is zo mooi. Op het moment dat we ze wilde zien zagen we ze, waardoor we ze met luid gejoel onthaalde. Na ruim 1,5 uur (door het enorm lage water duurt het 3 keer zo lang) komen we aan bij Gerda en Lamitan ‘Kasidi’. We worden met zwaaiende armen en grote glimlach ontvangen in een grote houten lodge op een prachtig uitgestrekt meer in het midden van natuurpark Bigipan. Als alle bootjes zijn aangemeerd krijgen we een heerlijke snack. Kort daarna gaan we op weg met 3 bootjes die gevaren worden door ze zoon en neven van Gerda en Kasidi. De wind staat tegen ons in, waardoor ik binnen niet al te lange tijd volledig doorweekt ben, maar dat maakt het er niet minder op. Gelukkig heb ik net nog m'n lange broek uit gedaan. Aan het eind van het meer wordt het uitzicht mysterieus met prachtige dode bomen (het water bevat te weinig zuurstof door te veel modder en zout, waardoor bomen en vissen sterven). We varen zelfs zover dat we geduwd moeten worden maar daar hangen de netten, dus we moeten er wel zijn. De netten zitten vol met tilapia, trapoen en een enkele krab. Als we terug gaan varen we de zonsondergang tegemoet. De zon zakt snel waardoor het nog mysterieuzer eruit ziet. Ik geniet volop. Bij terugkomst hangen al onze hangmatjes. We hebben nog een gezellige avond, met heerlijk eten van Gerda en haar schoondochter. We duiken vroeg ons matje in.
Ik ben redelijk vroeg op. De zon is nog niet op maar de lucht begint langzaam lichter te worden. Ik ben er naar de wc geweest en duik m'n hangmat weer in. Maar gezien de mooie lucht en omdat ik toch niet echt meer lekker lig sta ik op. Ik trek m'n kleren aan en ga lekker op de veranda zitten. De zon komt op en de licht kleurt prachtig. Langzaamaan wordt iedereen wakker en kunnen we een bakkie pakken. Ik pak m'n hangmat in met hulp van Kasidi en pak m'n spullen en steeds tussendoor maak ik mooie plaatjes. Dan gaan we tegen half acht eten, brood met ei. Iets over acht vertrekken we met 3 bootjes weer naar het moeras. Het water is nog steeds laag waardoor de tocht bijna nog lastiger wordt. Een andere boot helpen we nog een eindje op weg. Op het laatste stuk ga ik samen met Venski op de boeg zitten zodat we er iets makkelijke doorheen komen.
Na de tocht maken we een klein bustocht via Nickerie (met snelle lunch in hotel) naar de Zeedijk. Bij een grote houtzagerij liggen onze speedboten klaar. Eentje voor 10 personen met een motor van 225 pk en eentje voor 5 personen een met motor van 75pk. Ik neem plaats in de grote boot; wat een snelheid. Het is een geweldige tocht over de Courantyne rivier, de grens tussen Suriname en Guyana. Maar als je beetje gewend bent aan de snelheid kun je zowaar een beetje indommelen. Na ruim 1,5 uur maken we een klein stop in Orealla in Guyana. We eten de snacks die Gerda heeft gemaakt en kunnen ff naar toilet bij klein hostel. Na tijdje gaan we weer verder in de boten. Aan beide zijden van deze zeer brede doch ondiepe (max 4 meter) rivier komen we bijna geen andere boten tegen. Heel af en toe komen we een klein bootje tegen maar voor de rest is de rivier heel rustig. Af en toe zien we een klein huisje tegen maar voor de rest is er een alleen jungle te zien. Allemaal bomen in verschillende groen tinten met diverse hoogten, vormen en soorten. Tegen twee uur kwamen we aan in Apoera. Als de tweede boot aankomt zetten we alle tassen in onze ruimte. Tine is al eerder aangekomen, met keukenspulle en onze grote bagage en heeft een heerlijke lunch gemaakt. Daarna zitten we nog heel even maar daarna vertrekken we met een deel van de groep naar een mini strandje van de Corantijne rivier. Met het zoete water is het heerlijk fris. Ik zwem wat tegen de stroom in en we joelen naar de duiken van de jongetjes in het dorp. Als we terug komen nemen we een heerlijke douche en hangen onze hangmatten weer op. Met dank aan Marco en Jack hangen onze slaapvertrekken weer snel. Onze spullen organiseert iedereen en dan gaan we nog rondje dorp lopen. Het is uitgestrekt. We zien enkele dorpsbewoners op hun erf. De algemeen voorzieningen zijn. Met het plan om bauxiet te verhandelen is infrastructuur aangelegd, politie, brandweer, scholen ed gebouwd. De bauxiet handel is echter nooit gestart maar hierdoor is wel een redelijk ontwikkeld dorp ontstaan. Tijdens de wandeling komen we nog een kapreiger tegen. Een mooie blauwe reiger met gele kop. Na de wandeling krijgen we weer een maaltje van Tine; ditmaal soep met tayer knol en cassave. Vanaf nu reist Tine met ons mee en zal ze elke maaltijd verzorgen. We worden verwend. Na kopje thee begin ik al aardig moe te worden. Tegen tien maken we ons klaar en duiken onze hangmatten weer in.